nie poprzeczne ruchy żuchwy. Ich ewolucja od późnej jury do wczesnego trzeciorzędu polegała przede wszystkim na rozwoju zęba przedtrzonowego P4 w żuchwie, który przyjmował stopniowo postać ostrej półkolistej piły. Podobna tendencja powtórzona została w ewolucji kangurów, ale był to P3. Równocześnie redukcji podlegały znajdujące się w przodzie przedtrzonowce. W efekcie czaszka przyjęła gryzoniowaty pokrój z dużą diastemą, choć trybem życia ani dietą multituberkulaty nie przypominały gryzoni (ryc. 16.9). Granica kredy i trzeciorzędu nie uczyniła na nich wrażenia, były natomiast pierwszą grupą ssaków, która odpowiedziała pewnym wzrostem rozmiarów (od szczurzego do króliczego) na wyginięcie dinozaurów.<br>Nie wytrzymały jednak konkurencji innych grup