człowieka był pełniejszy, czynniejszy nad jego życie" i wyrażając nadzieję, że „przyszłość dlań będzie troskliwszą" (Kartki z podróży, 1866). Ten ostatni motyw podjął Lucjan Siemieński w wydanych dwa lata później Portretach literackich. On również odwołał się do sądu potomnych, który „zasłudze rzetelnej, prawdziwemu talentowi przywraca należne miejsce i cześć". Sąd ten nie wypada jednak korzystnie dla Wężyka. Wprawdzie monografia biograficzno-krytyczna Zygmunta Zapały (1898) wysoko ocenia jego twórczość, ale zasadniczym kryterium jest dla autora patriotyczny ton utworów, co uniemożliwia wszelką dyskusję. Na przeciwnym biegunie odnajdziemy głos Stanisława Tarnowskiego przekreślającego cały dorobek Wężyka. Pośrodku natomiast pojawią się wyważone sądy Szyjkowskiego