gdy czarny, niezgrabny Widmar zbliżał się do niego. Przy świetle zapałki rozróżnił wykrzywione, a zarazem dziwnie spokojne rysy twarzy. W wyrazie jej było coś z kamienia, jeżeli kamień mógłby mieć jakiś cierpiący wyraz. Nie odczuł do tego człowieka żadnego zaufania.<br>- Nic nie wiem o doktorze Tamtenie! - powiedział nieufnie, ale wtedy człowiek stojący naprzeciwko niego wcisnął mu do ręki dwie czy trzy monety. Taka hojność świadczyła poniekąd o uczciwych zamiarach nocnego gościa. Jednocześnie coś zaczęło mu świtać w głowie.<br>- Może panu stało się jakieś nieszczęście? Czy ktoś jest. chory? - zapytał wahając się.<br>Posłyszał w odpowiedzi zdanie takie proste, że straci' resztę wątpliwości