narusza równowagę i statykę płaszczyzny architektury. Historia malarstwa, rzeźby i architektury ujawnia nam tę wieczną walkę autonomicznych elementów tych sztuk. Wielkie syntezy sztuk wizualnych rodziły się z gry ich przeciwieństw. Sztuka Egiptu, iluzyjne malarstwo Pompei, mozaiki Rawenny, malarstwo baroku, wreszcie działalność Corbusiera jest tego dowodem. Tak np. problem skali miary człowieka, tak istotny w działaniach plastycznych, w wysokościowym budownictwie staje się już pozowaniem wskaźników ludzkiej skali.<br> Głosimy hasło prawa każdego człowieka do uczestniczenia w tworzeniu kultury, prawa do manifestowania swych upodobań w strefie jego bezpośredniego otoczenia. Musimy dążyć do jasnego określenia zasięgu jej strefy działań plastycznych, strefy zmienności, różnorodności i spontaniczności artystycznej