stosując zdwojenia oktawowe <br>par głosów (AB, ST, s.1 prz. 2), bądź imitację ścisłą w strukturach polifonicznych <br>(s. 5, prz. 3). W Gloria wprowadza materiał chorałowy dopiero w wersie Qui tollis <br>peccata mundi miserere nobis, rytmizując go i przeciwstawiając jednogłos odcinkom <br>wielogłosowym (s. 7, <br>prz.4), stosując zdwojenia par głosowych, czterogłosu lub homofoniczne, kolorystyczne <br>(eksponujące rozszczepienie barwy chóru) divisi głosów męskich i żeńskich (s. <br>8, prz.5). Credo rozpoczyna od wprowadzenia rodzaju rytmizowanego chorałowego <br>cantus firmus, umieszczonego w głosie najniższym z tekstem Patrem omnipotentem <br>­ et invisibilium. Część tę konstruuje jednak opierając się na praktyce quasi <br>alternatim; dookreślenie to <br>jest związane z