położył na biurku i jakoś tak tą pięścią przemielił, że zobaczyłem wątłe ciało Czosnaczka kurczące się pod miażdżącym uciskiem proletariackiej sprawiedliwości. <br>Popatrzyłem na niego ze zrozumieniem i uznaniem, a on popatrzył też na mnie, ale jakby inaczej, jakby zmienił się na twarzy; zamiast zwykłej zaciekłej złości, zauważyłem podejrzliwość i lisią czujność. Cofnął rękę z mojego biurka i powoli podniósł się do wyjścia. <br>- Ale z was, towarzyszu dyrektorze, ale z was... - i wyszedł z mojego gabinetu. Więcej do sprawy nie wracaliśmy