teściowa, kuzynka, siostra męża... Lista jest długa! Wiem, że jak się położę do łóżka i przez kilka dni nie będę wstawać, to ktoś zajmie się dziećmi, domem. Przychodzą też momenty zwątpienia, bezsilności. Dla mnie najcięższy był czwarty cykl chemii. Wtedy najbardziej się bałam. Myślałam, że nie dam rady. Źle się czułam, nie chciałam jeść, pić... Mimo tych załamań przez całą chorobę starałam się, i nadal się staram, być uśmiechnięta. Z własnego doświadczenia wiem, że jeśli kobieta, ten motor rodziny, wstaje rano z uśmiechem na twarzy, to dzieci są pogodne, mąż zadowolony. Prosta filozofia, ale się sprawdza. <br>Nie mam poczucia, że właśnie