i stanowiska, ale dziś sam już nie potrafiłbym go sobie wytłumaczyć. Chyba postąpiłem tak wskutek owego łaskotania mózgu.<br>Profesor René Garraud okazał się człowiekiem niezwykle kulturalnym i przyjął mnie z wielkimi honorami. Przedstawił mi swoich współpracowników, a następne polecił mnie opiece jednego z asystentów, doktorowi Adlerowi. Ten Alzatczyk o rudej czuprynie i wyglądzie prowincjonalnego klowna nie wywarł na mnie przyjemnego wrażenia. Miał tik w prawym oku, co nadawało jego słowom i zachowaniu zabarwienie ironii czy drwiny. Zresztą wydał mi się nieco podejrzany, gdy po wprowadzeniu mnie do apartamentów gościnnych powiedział:<br>- Znajdzie tu kolega wszelkie niezbędne leki. Cały personel naszego Instytutu obowiązany