jak zresztą większości młodzieży. Po prostu wykorzystałem instynktownie okazję, której los mi dotąd odmawiał: bez wysiłku stałem się kimś i zaimponowałem dziewczynie, która mi się bardzo podobała. Może już ją nawet kochałem.<br>Oczywiście, czasami przychodziła chwila zastanowienia i przerażał mnie mój upadek, ale zabrnąłem już za daleko. Raz pomyślałem nawet, czyby nie wstąpić do konspiracji i w ten sposób zmazać mój grzech pierworodny, ale zaraz ujrzałem pokój przesłuchań na Szucha, wbijanie drzazg za paznokcie i rozstrzeliwanie pod murem. Byłem za słaby na konspiratora. Właśnie ja nie mogłem prowokować losu, bo może się nareszcie znudził moją osobą. Pozostałem więc siłą inercji przy