o siebie ocierały.<br> - Ciszej idź - powiedział pan, nachylając się do mojego ucha, a jego<br>szept omal zagrzmiał w tej ciszy.<br> W kościele nie było żywej duszy, tylko my i ta cisza, a może sama<br>cisza. Wydawało mi się, że ta cisza nas w siebie wchłania i zamienia na<br>ciszę. Pomyślałem, czyby nie przygiąć choć na chwilę jednego kolana do<br>kamiennej posadzki i nie przeżegnać się, lecz zauważyłem, że pan nie<br>zamierzał klęknąć, więc i mnie nie wypadało.<br> Stanęliśmy na środku i pan kazał mi się porozglądać dookoła. Sam też<br>zadarł głowę, aż mu z obwisłego podbródka ledwo niewielka fałda skóry<br>nad