ani młody, ani stary, ani nowoczesny, ani staromodny (...) byłem nijaki, byłem żaden (...) Zobojętnienie błogie! Bez wspomnienia! Kiedy umiera w tobie wszystko, a nikt jeszcze nie zdążył urodzić się na nowo. O, warto żyć dla śmierci, by wiedzieć, że w nas umarło, że już nie ma, pusto i czczo, cicho i czysto - i gdy odchodziłem, zdawało mi się, że nie sam idę, ale z sobą tuż przy mnie (...) szedł ktoś identyczny i tożsamy, mój - we mnie, mój ze mną i nie było między nami miłości, nienawiści (...) żadnego uczucia ani żadnego mechanizmu, nic, nic, nic... Na setny ułamek sekundy"</> (F 176-177). Jakież