z placu!<br><br>Adela odwróciła się do mnie. Rzuciła mi jedno z tych <br>swoich krótkich, badawczych spojrzeń i mruknęła, <br>jakby usprawiedliwiając się: <br><br>- Z taką to tak właśnie potrzeba;&lt;orig&gt;ciaćkaniem&lt;/&gt;<br>nic nie poradzisz! <br><br>Poszłam do domu, wstrząśnięta do głębi serca. <br><br><br>Miłość i zachwyt wypełniały mnie całą. <br><br><br>Chodziłam po pokoju wzburzona, nie mogąc dać sobie rady <br>z tym wszystkim. <br><br>- Więc taka jest ta Adela. Więc taka <br>jest właśnie... - powtarzałam. <br><br>Ale w pewnej chwili doznałam nagłego ściśnięcia <br>serca. <br><br>Wiedziałam już, że nigdy do niej nie dorosnę. <br><br>Nie dlatego, żebym była zła, ale że wszystko we mnie <br>jest przecież nikomu niepotrzebne, że na nic się nie zda. <br><br><br>Nawet