ram kadru filmowego? Czy można podobny zarzut postawić Antonioniemu, Bergmanowi, Wajdzie czy Coppoli? I dziesiątkom innych reżyserów? <br>Królikiewicz swój problem z przestrzenią filmową znów rozwiązuje tautologicznie. Zbyt jednoznacznie. Zbyt wprost. Długie panoramy wokół osi kamery, przechodzenie aktora za kamerą, montowanie podobnych ujęć w sprzecznych ze sobą kierunkach - wszystko to miało dać widzowi poszerzenie jego pola percepcji. Dawało jedynie objawy oczopląsu i zerwanie spójności narracji. Dla Grzegorza Królikiewicza nie obowiązuje prawo "przezroczystości formy", pod którym kryje się zasada, że forma dzieła filmowego, jego szwy i warsztat reżyserski powinny być przez widza (niefachowego, tzw. przeciętnego) niezauważalne, że forma wreszcie, tak sztucznie i kollokwialnie