rozwiązania praktyczne, jakie zastosował w scenariuszach. Otóż wyraził się, że (literackiego)"autor utworu literackiego traktującego o postaciach historycznych ma prawo komponować fakty według własnej fantazji, pod warunkiem, że nie naruszy tzw. wewnętrznej prawdy postaci". Zakwestionowano wówczas uprawnienia pisarza do "fantastycznych zmyśleń" w tak sugestywnym środku przekazu, jak film, któremu widz daje wiarę, przyjmując, że wiernie wskrzesza dawną rzeczywistość.<br> Gabriłowicz replikował w obronie racji literackich nakazujących urozmaicenie tematu własnymi konstrukcjami fabularnymi. Suma obiektywnie przez naukę ustalonych faktów - przekonywał - nie jest przecież jeszcze działem sztuki; w wyobraźni i domysłach pisarza tkwi więcej prawdy wewnętrznej niż w suchych dokumentach. A właśnie ze skrępowania materiałami źródłowymi