twarz kusi i dręczy; podnoszę szybko oczy i oddycham z ulgą: na zmarszczone czoło opada lok, poza tym wyraz skupienia zupełnie ten sam, jak kiedy napinała łuk dla małego Johnny'ego i czytała książkę Zbrodnia w zamku Blind, a więcej nic, a więcej nic. Najwyższemu Bogu dzięki! Polonez pomknął gdzieś w dal i zniknął rzucając za sobą na pożegnanie smugę akordów. Janka odejmuje ręce od klawiatury, przechyla się w krzesełku i wzdycha z ulgą. Słuchacze milkną chwilę, każdy boi się odpowiedzialności za pierwsze słowo, wreszcie pan Pociejak wstaje, podchodzi do pianina i patrzy na klawiaturę, jakby chcąc sprawdzić, czy to rzeczywiście tam