nietrudna i przyjemna. Argument za stabilnością języka odgrywał w tych warunkach ogromną rolę, ale w istocie język polski nie był, nie mógł być tak stabilny, jak się to Mączyńskiemu i Stojeńskiemu wydawało, czy jak im wypadało twierdzić. W praktyce pisarzy doszło do głosu intuicyjne i trafne wyczucie, że język polski danego czasu istnieje wprawdzie jako system, ale nie jako system zamknięty i od mowy jednostkowej niezależny.<br>Pojawiły się więc pełne troski spory o poprawność językową. Tak np. Seklucjan toczył spór z Janem Sandeckim-Maleckim o użycie zaimka względnego "jenże" (= który). Malecki dowodził Seklucjanowi poprawności zaimka "jenże", powołując się na autorytet Biernata