jego zachowanie było różne od nas wszystkich, a zwłaszcza od<br>Waliszewskiego. Właściwie Cybis był zawsze jakby ten sam, spokojny<br>(może tylko na pozór), zażarty w pracy, jakby niezależny od otoczenia.<br>Czy się myliłem, jeżeli czułem od początku, jak gdyby jego stosunek do<br>barwy, do konstrukcji obrazu był mu od zawsze dany. Już w 21. roku, gdy<br>go poznałem, zdawał się absolutnie ustawiony, dojrzały, już wtedy miał<br>kult Cézanne'a - znał go chyba jedynie z dobrych reprodukcji, choć może<br>widział kilka obrazów<br>w Berlinie. Cybis naturalnie nasiąkał w Paryżu wszystkim, co służyć<br>mogło jego malarstwu, ale zdawało się, że go nic nie wytrąca