jakim posługuje się kino. Widz ma być kimś patrzącym, ma wnikać w głąb kontemplując obrazy, ale też zmuszany jest przez to wpatrywanie się do poddania się hipnotycznemu wręcz oddziaływaniu obrazów (np. płynących wód, ognia, chmur), wzmocnionemu dodatkowo przez dobór muzyki.<br>Dość jednak przewrotnie ta statyczność, powolność i bierność oznaczają czas dany. Dany na namysł: bohaterom i widzom. Bohaterowie Herzoga go nie wykorzystują, widz - musi. Co więcej, ów czas musi mu być dany, gdyż inaczej filmowi mogłaby grozić komunikacyjna próżnia. Wbrew pozorom te zewnętrznie statyczne obrazy są bowiem mocno obciążone ładunkiem dramaturgicznym z jednej strony, a znaczeniami - z drugiej. Znaczeniami, których należy