przedstawionej, będąc jednocześnie punktem, ku któremu zmierzała filmowa narracja. W momencie spełnienia opowieść została przerwana. W Ofierze natomiast pojawia się krótki czas podświadomego oczekiwania na początek Apokalipsy (wybuch wojny atomowej), ale najistotniejsze dokonuje się między "początkiem końca" a spodziewaną totalną zagładą, która jednak nie następuje. To właśnie jest ów czas dany i zadany - już nie na refleksję (na myślenie nie ma wszak czasu), lecz na działanie. Jest to działanie szczególne, bo wewnętrzne, spełniające się w akcie woli. Czas strachu staje się czasem dojrzewania, poszukiwania Boga i przemiany. Paradoks filmu polega na tym, że ponieważ nie ma już czasu na nic, więc