po rozpalonym mokrym tropiku na wybrzeżu.<br>Dookoła wznoszą się wysokie, zielone góry. Wśród biednych domów wyrastają duże, przeważnie iglaste drzewa; krajobraz wydaje się przeczyć położeniu geograficznemu. Jeszcze w 1950 roku stały tu jedynie chaty tubylcze, nie znane były cywilizowane koszule ani guma do życia.<br>Zwyczajem wszystkich ludzi gór, mieszkańcy Goroki dbają o ciepłe nakrycia głowy. Z ciemnymi twarzami kontrastują czapki z futra, różnokolorowej wełny, czasem przewiewniejsze - z siateczki na zakupy. Mężczyźni i kobiety przesuwają się bez pośpiechu, siedzą na byle czym przed sklepami i straganami, rozmawiają. Wszyscy przyjaźnie się uśmiechają.<br>Z pewnym trudem uświadamiam sobie, że zaledwie przed kilku dniami uchylono