tle, portret Havla rysujący się w jego sztukach, esejach i pismach autobiograficznych uderza szczególnie doskonałą równowagą pomiędzy natężeniem imperatywu moralnego a bezbrzeżnością autoironii. Ta ostatnia jest nie tylko wrodzoną skłonnością umysłu. Bierze się u Havla również z uświadomienia sobie faktu, że jego własne wyobrażenie prawdy - choćby nie wiem jak skrupulatnie dbał o jego precyzję i choćby nie wiem jak był pewien jego zgodności z doświadczeniem - jest zawsze tylko jedną z wielu jednostkowych ludzkich prawd.<br> Nietrudno dziś zdać sobie sprawę z tego, jak decydująco ta równowaga siły moralnej wolnej od fanatyzmu i pluralistycznej tolerancji wolnej od relatywizmu zaważyła nad politycznymi wyborami Havla