dwie wartości. Zgodnie z postanowieniem, iż ograniczymy się tu do przypadków finitystycznych, oznaczymy liczbę możliwych stanów rzeczy przez n . Tak więc zbiór możliwych stanów rzeczy symbolizować będziemy za pomocą ((...)). Ponieważ o liczbie działań również zakładamy, że jest skończona, ((...)). Skoro każda para ((...)) jednoznacznie determinuje skutek, który z kolei jest oceniany przez decydenta w kategoriach użyteczności, użyteczność tę można oznaczyć przez ((...)).<br> Przy tych założeniach problem decyzji (oznaczmy go przez U ) przedstawia się jako: ((...)) gdzie u jest funkcją rzeczywistą od dwóch argumentów: działania oraz stanu rzeczy, czyli określoną na iloczynie kartezjańskim A@S . Wobec założenia skończoności obu tych zbiorów można powiedzieć prościej, że U