gradienty tych naprężeń są największe na granicy strefy rezerwuarowej i odbierającej. Prowadzi to do deformacji osadów. Powstają w nich płaszczyzny ścięcia. Uniemożliwiają one lub znacznie ograniczają przesiąkanie wody kanalikami porów w obrębie tych osadów. W taki sposób wytwarza się „tama” zatrzymująca wodę w podłożu lodowca. Powstanie ścięć w deformowanych osadach jest zatem mechanizmem wyzwalającym szarżę. Przyjęcie tej koncepcji może również tłumaczyć pewną zależność geograficznego rozkładu lodowców szarżujących od budowy geologicznej z łatwo erodowanych skał (Clarke i in., 1984). G. Hamilton i J.A. Dowdeswell (1996) przeprowadzili analizę statystyczną prawdopodobieństwa wystąpienia szarży na podstawie próbki 615 lodowców Spitsbergenu. Stwierdzili oni