uwagę na kryzys dostępnych właśnie epistemologii, kryzys języków nowoczesnej humanistyki, znajdujący swoje reperkusje w języku pisarza i dyskursie krytyka. Komendant szedł tropem Rolanda Barthesa i Michela Foucaulta, pisał o pułapkach języka ustanawiającego społeczne mitologie, o gatunkach mowy służących "dyskursowi władzy", wprowadzał kategorie i myślenie zrodzone na gruncie filozoficznego i literackiego dekonstrukcjonizmu. W następnej dekadzie takie tezy znajdowały swoją ciągle fragmentaryczną i często nie wolną od uprzedzeń dyskusję. Na ślad czy raczej wzór tych uprzedzeń (już tu wcześniej opisywanych) naprowadza recepcja książki Chwina i Rośka w latach osiemdziesiątych: kryzys braku języka? - zapytywał Pawluczuk - to wykoncypowane i pretensjonalne rojenia; ci, co mają silne