i krzyków - czyżby te niepokoje były samemu Bergmanowi obce? Czy w każdą ze swoich postaci nie przelał on jakiejś cząstki własnego życia? Odpowiadając na głosy krytyków identyfikujące w pełni Bergmana z małym Aleksandrem twórca stwierdził zaskakująco, że równie wiele, a może nawet więcej jest z niego w postaci "nawiedzonego przez demony" Biskupa Vergerusa. A więc i tu - w największy mrok - sięga świat twórczości (F. Gado, The Passion of Ingmar Bergman, Durham 1986)&lt;/&gt;<br>&lt;gap&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;Zatrute piękno.<br>Visconti&lt;/&gt;<br>Nie było chyba w dziejach kina drugiego twórcy tak głęboko, z taką miłością i znawstwem zanurzonego w świecie kultury, jak Lucchino Visconti. Cała przepyszna wizualność jego