Szczuka nie starał się podtrzymać rozmowy. W milczeniu dopalał papierosa.<br>- Bardzo możliwe - odezwał się po chwili profesor - że od mojej siostry będzie się pan mógł czegoś dowiedzieć. Bardzo bym się cieszył. Teraz każdy kogoś bliskiego poszukuje. Cóż robić? Pogubili się ludzie, porozdzielali... Ach, co za powietrze! - odetchnął głęboko. - Świetnie taki deszczyk majowy robi. Przejaśnia się już zresztą.<br>Rzeczywiście deszcz padał o wiele mniejszy. Szczuka rzucił papierosa i podniósł kołnierz płaszcza.<br>- We wtorek zatem.<br>- Idzie pan już? - zdziwił się profesor. - Pada jeszcze.<br>- Niech pan zaczeka - poradziła Szretterowa. - Szkoda ubrania.<br>Ale Szczuka, tłumacząc się pośpiechem, pożegnał Szretterową i wyszedł na ulicę. Pusta była