S. Nizińskiego [4] (praca pod red. Cz. Cempela i F. Tomaszewskiego) następującą postać:<br>&lt;gap&gt;<br>Ustalenie struktury współzależności stanu obiektu i przestrzeni obserwacji, inaczej zwane identyfikacją modelu diagnostycznego, można sprowadzić (wg [4]) do:<br>1) wyboru niezależnych parametrów opisujących stan obiektu, co oznacza kody i nazwy klas stanów,<br>2) wyboru skutecznych parametrów sygnału diagnostycznego (rozdz. 4.5),<br>3) ustalenia prawdopodobieństw wystąpienia stanów &lt;gap&gt; <br>4) ustalenia prawdopodobieństw warunkowych &lt;gap&gt;<br>5) ustalenia sprzężeń pomiędzy zbiorem M stanów a zbiorem parametrów diagnostycznych, np. zgodnie z zależnością (4.17).<br>Po utworzeniu modelu diagnostycznego, nieodzowną czynnością jest weryfikacja modelu. Zmiana stanu obiektu diagnozowanego, powodująca zmianę parametrów źródeł dźwięku lub wibracji, może