jednoznacznych odczytań obrazu kosmosu w Wielkiej Improwizacji dadzą zawsze efekt ułomny, bo zachodzą tu na siebie wizje różne, jak różnie, niekoniecznie spójnie, z woli autora mogły się pojawiać w umyśle i wyobraźni natchnionego improwizatora.<br>Mickiewicz genialnie ukazał w monologu Konrada utożsamienie przestrzeni i czasu. Przypomina się fragment IV części Dziadów, dialog Księdza z Pustelnikiem dotyczący rozmiaru przebytej przez Gustawa drogi, rozmaitego pojmowania tych kategorii - inaczej rzecz rysuje się dla prostego księdza, inaczej dla istoty z pogranicza światów. W Dziadów części III ten motyw tworzy obraz zamkniętej w pieśni czasoprzestrzeni, której kosmiczny pęd jest zarazem przewiewaniem przez tonie "ludzkiego rodu", przez wieki