ze sobą; właśnie nie rozmawiają, tylko monologują. Otóż jestem tutaj chyba większym optymistą, sądzę, że istnieje możliwość dialogu między różnymi postawami czy stylami myślenia, na przykład naukowym i religijnym. I w tym dialogu można być może wspólnie zobaczyć coś, czego się przedtem osobno nie widziało. Wydaje mi się, że ta dialogiczna koncepcja rozumności jest Kołakowskiemu w istocie obca.<br> I jeszcze ostatnia sprawa, Kołakowski chce do końca utrzymać &lt;orig&gt;równomocność&lt;/orig&gt; czy równoważność tych dwóch monologów i dwóch wyborów, za którymi się nie chce opowiedzieć, ponieważ wobec obu usiłuje zająć postawę "niezaangażowanego obserwatora", jak mówił Husserl. A jednak jeżeli argument o umyśle absolutnym miałby