jednostki, wyobrażeń o opiniach i ocenach innych, identyfikacji z - posługując się pojęciem Meada - "uogólnionym innym" (por. Mead, 1934). Jest to zatem sfera zagadnień determinowana w znacznej mierze pewnymi podstawowymi założeniami, wprowadzonymi przez chicagowską szkolę interakcjonizmu symbolicznego, mówiącymi o zdolności jednostki do symbolicznego dialogu z samym sobą, do włączenia do tego dialogu uogólnionych wartości, cech, postaw i ocen przypisywanych innym, do identyfikacji bądź konfrontacji z pewnym uogólnionym, syntetycznym obrazem innych (por. szersze interpretacje grup odniesienia normatywnego w terminach interakcjonizmu symbolicznego - Urry, 1973: 1-26). Abstrahowanie od tej tradycji teoretycznej przy rozważaniach na temat grup odniesienia nie tylko zuboża, ale też izoluje tę