Przed Bobkiem otwarło się niebo. <br>Spokój, cisza, miły zapach smacznych potraw, miękkie kanapy! Skrzętna gospodyni w rodzaju Bronisławy - i żadnych szorstkich dłoni - karesów - żadnych gróźb i krzyków! Bobek chodził delikatnie po czystych, surowych w swej prostocie i porządku pokojach i oddychał z ulgą. Spał na poduszce, którą proboszcz własnoręcznie położył dla niego przy drzwiach w pokoju gościnnym. Jadł kości kurcząt i kaszkę smażoną na maśle. <br>Ale przyszedł dzień następny - fatalny dzień! <br>Po południu, w porze podwieczorkowej, pan i panienka zaczęli się zachowywać tak, jak gdyby mieli zamiar ruszyć w dalszą drogę. Bobiś jeszcze własnym oczom nie wierzył, choć dojrzał już plecak na