się nadzieją człowieka i religią przyszłości.<br> Korespondencja ukazuje jeszcze inną jego cechę, wyraźną już w wieku młodzieńczym: wybujały instynkt elitaryzmu. Kierował on jego ambicje w dwie różne strony: w stronę zacisza ludzi wybranych i w stronę salonowej giełdy, gdzie co wieczór trzeba było utwierdzać swoją pozycję. Ta niezborność ambicji była dla niego dodatkowym powodem rozterki. W czasie pobytu we Włoszech rozwinęło się w Potockim zamiłowanie do turystyki. Traktował ją zadziwiająco poważnie, trochę jak obowiązek poznawania i klasyfikacji świata. Znamienne są w tym względzie skrupulatne opisy trasy i wrażeń z podróży na szczyty, zwłaszcza na Wezuwiusz, spisy okazów lawy i kamieni, jakich dokonywał