ludów prymitywnych może być dla nas wzorem zwięzłości twórczej i twórczej deformacji. Ze znanych nam historycznie epok wielka jest sztuka egipska i wczesna grecka, dopóki zachowuje wpływy egipskie i powoli się od nich wyswobadza. Później, zepsuta dążeniem do realistycznej wierności, degeneruje się. Rzeźby klasycznego okresu świadczą o upadku. Nie rozumiem, dlaczego naszym przodkom tak się podobała Venus z Milo albo Dyskobol, a pomijali z lekceważeniem dzieła Grecji archaicznej albo Etrurii. Wielkim malarstwem jest włoskie malarstwo średniowieczne do quatrocenta, po czym następuje renesans fałszujący cele malarstwa i torujący drogę fotograficznemu niemal naturalizmowi. Sądzę, że świadomego powrotu do istotnych celów sztuki trzeba szukać