się po parku, przecinaliśmy zielony skwer i skręcaliśmy wąską ścieżką nad rzekę. Kiedy budynek sanatoryjny nikł nam z oczu, przyciągał mnie do siebie i całował. I wtedy ból ściskał mi serce na myśl, że mogę go utracić. Pewność, że go utracę. Dziwił się moim palcom delikatnie dotykającym jego ust, mojej dłoni przytulonej do jego policzka, starającej się zapamiętać ciepło i kształt. Dlaczego - pytał, gdy wysuwałam się z jego objęć, gdy uchylałam twarz od pocałunków, gdy odchylałam się na odległość spojrzenia i patrzyłam. I widział, że patrzę z miłością, i widział łzy w moich oczach, i pochylał się, żeby je wypić, i