niewinnością Natury, ale skute jej prawami, tęskniąc do dobra, "które nie jest z tego świata". Jako niezbędną poprawkę przy wyjaśnianiu naszego wypisanego na tablicy zdania należałoby wprowadzić inną jej maksymę: "Sprzeczność jest dźwignią transcendencji". Człowiek musi pojmować Boga jako wycofującego się, nieobecnego, a zarazem wierzyć w jego opatrznościową interwencję, czyli dobro, nieskończenie odległe, znajduje jednak sposoby działania ("przez perswazję", powtarza Simone Weil za Platonem) i jest obecne jako najmniejsze z ziaren w duszach ludzi (Królestwo Boże jako ziarnko gorczycy). I czyż inaczej niż jako nierozwiązalną sprzeczność możemy godzić, jak to robi ona, zachwyt nad harmonią i niewinnością Natury, która według niej