do wspólnoty etniczno-prawnej nowych ludzi, niewolnik bowiem był w oczach barbarzyńców człowiekiem bez plemiennej przynależności i prawa, uzyskiwał zaś jedno i drugie wraz z wyzwoleniem. Rozdział 226 edyktu Rotariego głosił: &lt;q&gt;"Wszyscy wyzwoleńcy, którzy zasłużyli sobie u swoich panów Longobardów na obdarzenie wolnością, mają żyć według prawa swoich panów i dobroczyńców, zgodnie z tym, jak zostało im to przyznane przez ich własnych panów"&lt;/&gt;.<br>Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że zachodzi tu sprzeczność: z jednej strony kategoryczny nakaz, że wyzwoleniec ma żyć według tego samego prawa, co jego dotychczasowy pan (omnes liberti &lt;gap&gt; legibus dominorum et benefacturibus suis vivere debeant), z