Wiejskiej stał wielki, platerowy, srebrny samowar na specjalnym stoliku przy kredensie, ale pełnił jedynie funkcję ozdoby. Nigdy nie widziałem go czynnego.<br> Naszej "zapoznawczej" herbatce towarzyszyła, nie siadając do stołu, osoba nader ważna w dawnej rosyjskiej rodzinie stara niania, żywcem tu przeniesiona z Czechowa, czy Turgieniewa: gruba, w drucianych okularkach na dobrodusznej, chłopskiej twarzy. Była poważną konkurencją dla samowara w roztaczaniu atmosfery "ujutności" i ciepła domowego, których brakowało w zachowaniu oficjalnie nastrojonym hrabiostru. Niania wyraźnie była ciekawa nowego "uczitiela", bacznie obserwowała mnie zza swych "oczek"1, ale jednocześnie nadzorowała przebieg podwieczorku, bacząc by nie zabrakło konfitur, śmietanki i kruchych ciasteczek, a opróżnione