Pawle? - w głosie Piotra zadźwięczało zdumienie. - Gdzie <br>chcesz iść? Dlaczego?<br> - Ja wiem - Paweł łamał się ze słowami - że tu jest twoja ziemia... twoja rola... <br>- Ciszej, bardzo boleśnie dodał: - Nic tu po mnie... Jestem już wolny, mogę <br>iść... I pójdę... pójdę... Już idę...<br> - Nie twoja rola? - Piotr był zawsze tym samym dobrodusznym rybakiem małego <br>morza, którego serce biło prędko, lecz którego głowa pracowała wolno. Ale to <br>serce umiało czasami prędzej niż myśl odkrywać tajemnice. Nagle przystąpił do <br>Pawła. Położył mu swe wielkie, spracowane, noszące jeszcze ślady sieci dłonie <br>na ramionach. - Nie rozumiem cię... - wyznał prosto. - Ależ tu w Rzymie jest <br>dość roli