dwór. Hurricany wracały jeden za drugim i każdy zwyczajem myśliwców robił przed lądowaniem beczkę na znak swego zwycięstwa. Podnieceniu nie było końca. <br><br>Po piątym Hurricanie przerwa. Minęło dziesięć minut, minął kwadrans. Brak szóstego myśliwca. Niepokój! Lotnicy daremnie śledzili niebo. Najbardziej niepokoił się kapitan Witold Żyborski, adiutant dywizjonu, najtroskliwszy "tata" i dobry duch całej tej czeredy.<br><br>Wtem na niebie punkcik. Rośnie. Leci szósty! Porucznik Henneberg, cały i zdrów. On także nie gorszy: miał szóstego Messerschmitta. Więc podczas gdy nad głowami kolegów wykręcał triumfalną, zamaszystą beczkę, w oczach "taty" zakręciła się ukradkiem łza. Z radości i z dumy. I z przeczucia, że nadchodziły ich