w ramiona. Czułem się przy niej jak bezradna kobieta, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Objąłem ją z całych sił wydając westchnienie szczęścia.<br>- Naprawdę mnie kochasz? - szepnęła.<br>- Jak nikogo w życiu! - odparłem tuląc się do niej. To nie była zwykła żądza wyposzczonego mężczyzny: ta miłość już mnie uskrzydlała.<br>- To bardzo dobrze - odparła. - Nie będzie ci przeszkadzała moja brzydota. Jestem w ciąży.<br>Był to cios w same oczy. Odepchnąłem Renatę brutalnie.<br>- Z kim?!<br>- Chyba z tobą, idioto - stwierdziła spokojnie.<br>Usiadłem na krześle. Znowu wydarzenia mnie przerastały. Renata nie zwykła kłamać: za pół roku mogłem zostać szczęśliwym ojcem. Nie było czasu na rozważania