to dwóch zagadek, znalazła się na pociechę trzecia mówił zatroskany profesor. - Któż ją zdoła odgadnąć?<br>- Jak to: kto? - zawołała panna Wanda, niemal ze zgorszeniem. - Pan Adaś!<br>Adaś spojrzał na nią, jakby się przed nim niebo otwarło, a ona siedziała na chmurze.<br>- Coraz bardziej jestem przekonany - rzekł - że napoleoński oficer niezbyt dobrze rozumiał, co czyni. Chociaż, czy ja wiem? Dotąd wszystko było nad podziw ostrożne i bardzo dowcipnie ukryte. Te malowane brody wymyślił doskonale. Musiał jednak bardzo wierzyć w domyślność swego brata, skoro go tak wodził po bezdrożach &lt;page nr=225&gt;.<br> Może być, że dla Francuza byłoby to łatwe. Ja przyznam się, że nie umiem