wtedy gdy warunki bytowania są tak ciężkie, jak było to w wypadku syna wdowy - Morcinkowej. I nawet gdy minie pół wieku z górą, pisanie Czarnej Julki sprawi radość.<br><br> Gdy pan Gustaw ukończył tę powieść, zawiózł egzemplarz, w podarunku, do pani Zofii KossakłSzczuckiejłSzatkowskiej, mieszkającej w pobliskich Wielkich Górkach. Wkrótce pisarka odwiedziła doktorstwo Jadwigę i Stanisława Kunickich. Doktor, niedoszły chrześniak Orzeszkowej, zaczął opowiadać z ożywieniem: - Proszę sobie wyobrazić, że znałem tę Julkę. Miała czarne włosy, czarne oczy i śniadą cerę. Pracowała jako pomoc domowa u moich rodziców. Byłem wtedy jeszcze dzieckiem, przepadałem za nią, miała wspaniałe pomysły zabaw. Moi rodzice bardzo ją lubili