mojej niezręczności spytała:<br> - I któż to ten Kruczek?<br> - Taki pies sprzed lat - powiedziałem z wdzięcznością. - Pasł czasem<br>ze mną krowy.<br> - Ach, rozumiem. To wiele wyjaśnia - powiedziała i jakby się właśnie<br>nad tym Kruczkiem przez chwilę zamyśliła. - Ładne imię Kruczek dla psa<br>- powiedziała z głębi tego zamyślenia.<br> Zapadło między nami wyjątkowo dokuczliwe milczenie i gdyby nie<br>pobrzękiwania stawianych od czasu do czasu na spodeczkach filiżanek,<br>można by pomyśleć, że nas to milczenie na zawsze od siebie oddaliło, bo<br>nawet nie podnosiliśmy już na siebie oczu. Ja patrzyłem na zachód<br>słońca w tym zakratowanym oknie w baszcie i na kościół Świętego Jakuba<br>w