Orłow był jego ojczymem, a prawdziwym ojcem ten jakiś Vinke; są na to dokumenty; Boże, Romek, nie pytaj mnie!<br>Odkąd pamięta, stanowił dla niej tajemnicę; instynktem dziecka czuła, że ma tylko małą jego i w gruncie rzeczy nieważną cząstkę - kilka słów, kilka banalnych gestów, gdy mijali się w pokoju na dole, gdzie nie można się było nie spotkać, bo tam i wszystkie wejścia i wyjścia ich domu, wszystkie drzwi i wszelkich dróg skrzyżowanie. Ona z nianią Marianną szła na spacer, on do siebie na górę wracał - skąd wracał?<br>- Tatusiu, po Rynku chodził wczoraj lajkonik, myślisz, że dziś też będzie?<br>- A wiesz