tych wynurzeń nie rozumiem, dlaczego nie zaproponuje, by wziąć ją tu, do siebie. Nie chciałbym, żeby tak się stało, ale nie wolno mi kierować się chceniami. Więc mówię: <br>- Ewa musi mieć opiekę. Nie może być sama. Stałą opiekę. <br>Pani bezradnie rozkłada ręce: <br>- Niestety. Ja wyjechać nie mogę. Nie mogę zostawić domu. Mam męża... Mój mąż... <br>Gniew. I ulga, że nie weźmie jej do Krakowa. Ale dlaczego? Tajemnica rodzinna? <br>Pani jakby wyczuła pytanie: <br>- Tu jej nie mogę zaprosić. Trudno mi to panu wytłumaczyć... Proszę mi wierzyć, nie mogę. Można będzie chyba umieścić ją w sanatorium. Po takiej operacji... A potem zobaczymy. Zrobię