że zaprosił mnie na obiad w pierwszy dzień świąt Wielkiejnocy, który przypadał w najbliższą niedzielę. Telegram wydał mi się nagle jakąś straszliwą pomyłką albo makabrycznym żartem i choć ledwo się trzymałem na nogach, wbiegłem na drugie piętro jak piętnastolatek. Otworzyła mi drzwi jakaś starsza kobieta z kartoflowatym nosem. Po chwili domyśliłem się, że to moja siostra, której nie widziałem od dwudziestu lat. Wszelka nadzieja prysła. Ojciec leżał na łóżku, uroczysty i martwy. Wyglądał bardzo młodo jak na swoje siedemdziesiąt pięć lat: tęgi, twarz prawie bez starczych zmarszczek. Wydawał się spać po tłustym obiedzie, zakropionym nalewką. Na krześle siedziała matka z twarzą