działania całości. Całość zaczyna zachowywać się jak pewnego rodzaju nowy obiekt indywidualny, o określonych własnościach i globalnej dynamice. Przykładem takiego działania są wszelkiego typu procesy opisywane przez <orig>solitony</>. Stabilność <orig>solitonów</> wynika właśnie z ich nieliniowości, z dostosowania się części do całości. Znając nawet najdokładniej części składowe jakiegoś układu nigdy nie domyślimy się, że może z nich powstać taki zintegrowany obiekt, ponieważ źródłem tej integracji nie są własności części, lecz ich specyficzne powiązanie w całość. Całość, aczkolwiek zbudowana z części i w tym sensie zależna od nich, jest jednak autonomiczna. Można, oczywiście, dyskutować o tym, czy istnieje ona w jakimś stopniu niezależnie