wcisnęła mu w rękę mały zwitek papieru i uciekła. Posępny Wasserman skinął mu głową.<br>- Dobry z pana człowiek, panie Michał. Zajrzyj pan tu czasem, czy Niemcy czego nie zniszczyli. Albo Polacy. Jakbyśmy po wojnie nie wrócili, niech pan się zajmie domem. I ogrodem.<br>Stara Wassermanowa nie pokazała się. Siedziała w dorożce i przynaglała ich niemymi gestami. <br>Mając szwajcarskie paszporty, bez kłopotów przejechali przez wszystkie granice do Włoch, skąd dotarli do Lozanny. Stamtąd Michał dostał pierwszą i jedyną kartkę od Heli. Otrzymał ją w rok po wojnie. Pisała w niej mniej więcej to samo co wcześniej mówił ojciec - zajmij się domem i