sama pewność kładzenia plamy barwnej, odczucie chwili, w której patrzy na krajobraz, chwyta przemijające światło. Osiągnęła to dzięki poświęceniu się bez reszty malarstwu. Malowała zawsze z natury, plener był jej żywiołem.<br>Pamiętam byliśmy raz na Cegielni, zagubionej w lesie, małej ale malowniczej osadzie, w środku której dzięki zaporze-grobli powstał dość duży staw. Było piękne lipcowe popołudnie. Staliśmy zauroczeni nad wodą i pani Maria powtarzała bez przerwy: "Boże! Ileż tu się rzeczy dzieje..." - miała zapewne na myśli cuda robione przez promienie słoneczne na wodzie oraz grę świateł i cieni w otaczającym staw lesie. Mnie się też udzieliła jej fascynacja otaczającą nas