zawsze w chwiejnej równowadze. Każda interwencja potwierdza ją lub rozkłada... i tym samym czyni silniejszą lub słabszą, bardziej lub mniej imperatywną, narzucającą się jako oczywistość.<br>Proces recepcji i modyfikacji form nigdy się właściwie u Gombrowicza nie zatrzymuje. Nawet wtedy, gdy bohater jest samotny i postanawia - na przykład - "sforsować mieszkanie" Młodziaków, "dosięgnąć ich w tej cząstce aury", którą po sobie pozostawili (F 144). Zwiedzając - pod nieobecność gospodarzy - owo "nowoczesne" universum, jakie sobie przyrządzili, chce je zepsuć, rozłożyć jakby na cząstki... Ale jak?<br>Tańcem! Taniec ten bowiem - taniec przeciwnika - narusza nowoczesną formę, wewnątrz której zamknęli się Młodziakowie... a już zwłaszcza Młodziakówna, u której